HAYALET SEÇMENLER, ÇETE OLARAK ÖRGÜTLENMİŞ MUHTARLAR VE BASİRETSİZ MUHALEFET LİDERLERİ

Metruk evler, mezarlıklar, ahırlar... Her yerden seçmen fırlıyor. Bugün 165 yaşında bir ninenin kaydı çıktı. Allah rahmet eylesin. Ninemiz vefat ettiğinde Abdülhamid padişahtı belki de. Kısacası bu seçim sürecine "hayalet seçmen" kavramı damga vurdu.

Gazetede her seçimden sonra hayalet seçmenler ve diğer seçim hileleri üzerine basit istatistik kanıtlardan yola çıkarak makale yazma görevi bana düşer. Hayalet seçmen kavramı bana ait demiyorum ama benden önce kim kullandı hatırlamıyorum. Her seçimden sonra muhalefet bozgun havasında olduğu için, liderler "adam kazandı" deyip tüydüğü için ısrarla bu konuyu gündeme getirme görevi Türk Solu'na düşer.

Her seçimden sonra aktroller bu makalelerime twitter da saldırdı. Bir de istatistikten bihaber sözde muhalifler. Aktroller kudurmuş gibi doğrudan küfür eder. Bunlar küfür ettikçe hedefi vurduğumu anlarım. Hayalet seçmen konusu kilit bir konudur. Çokbilmiş (istatistiğin temel kuralları hariç çokbilmiş) sözde muhalifimiz ise "kendinizi kandırmayın, halk böyle oy verdi, muhalefet kendine baksın" diye atar tutar. Bunlara artık kısaca "adam kazandı"cı bozguncular diyorum.

Oysa bu "keskin muhalif"lerin söylediklerinin tersine AKP'den çok muhalefet partilerinin yönetimini eleştirmek için yazılmış makalelerdi bunlar. AKP hırsız. Hırsız hırsızlığını yapacak. Oy hırsızlığı da buna dâhil. Asıl CHP, önceden MHP ve şimdi İyi Parti yönetimleri halka karşı görevlerini yerine getirmeyen partilerdi. Çünkü onlar mücadele verirse bu hırsızlık çetesi seçim gecesi sandıklara çökemezdi. Son seçimde MHP de bu çeteye katıldı.

Hayalet seçmen kavramı şimdi çok yaygın kullanılıyor. Konuyu çok uzatmadan bu kavramdan yıllardır ne kastettiğimi özetleyeyim: Kısacası Türkiye'deki seçmen sayısı nüfus artış hızından çok daha hızlı artmaktadır. Buna "AKP mucizesi" (!) de diyebiliriz. Ve bu eğilim yer yıl artmaktadır. Basit formülü de yeniden yazayım.

Hayalet Seçmen = (Bugünkü seçmen artış sayısı) - (18. yıl önceki nüfus artış hızı)

Ben akademisyen değilim. Bu basit formül elbette düzeltilmeli, iç göç, dış göç, Suriyeliler, yeni vatandaşlar vs. hepsi hesaba katılmalı. Örneğin hayalet seçmen kadar sahte "vatandaş"lar yani Suriyeli seçmenler meselesi de öne çıkmaktadır artık seçim hilesinde. Ancak Hayalet Seçmen sayısı yine de milyonların altına inmez.

Şimdi burada gözümüzün önünde olan üç olayı not ediyorum. Yineliyorum. Hırsızları değil muhalefeti eleştireceğim ve hatta suçlayacağım.

1. Olay: Adam saraya muhtarları topladıkça işi espriye şakaya vurduk. Oysa burada bir oy hırsızlığı çetesi örgütlendi. Hem de bizim sırtımızdan. Muhtarlar gezdirildi, tozduruldu, pavyonlara götürüldü. Yetmedi Avrupa'ya fuhuş turizmine bile götürdüler adamları. Bayii toplantısı gibi. Cep telefonları, tabletler, türlü türlü "hediye"ler dağıtıldı. Bu toplantılara gitmeyi reddeden, hediyeleri kabul etmeyen dürüst muhtarlar üzerinde kaymakam ve valiler kanalıyla nasıl büyük baskılar kuruldu bir bilseniz.

Peki, biz ne yapıyorduk bunlar olurken? Gülüp, dalga geçiyorduk. Adama bak muhtarlardan başka kimseye konuşamıyor diyorduk. Hadi vatandaş bunu diyebilir. Muhalefet partilerin genel merkezleri bu olup bitenden haberdar değil miydi?

Muhalif partiler muhtarlara dayanarak yerelde kurulan AKP için oy hırsızlığı, muhbirlik ve iftiracılık milis çetesini dağıtabilir. Nasıl mı? Çok basit. Kendi muhtar adaylarını seçimlerde çıkararak. CHP ve İyi Parti kendi güçlü olduğu bölgelerde, kendi seçmeninin oy çoğunluğuna sahip olduğu mahallelerde saraya giden muhtar varsa, bu ismi saptar ve bunun yerine dürüst ve vatansever bir muhtar adayını destekler. Görün bakalım bir dahaki seçimde o mahallede saçma sapan hayalet seçmenler ortaya çıkıyor mu?

Ama bu yapıldı mı? Elbette yine yapılmadı. Şimdi çok basit bir soru: Örneğin CHP Kadıköy İlçe Örgütü, Kadıköy'deki hangi mahalle muhtarları Ankara'da haram parayla yapılan saray ve pavyon turlarına katıldı? Saptadılar mı? Muhalif seçmenin oyuyla seçil, onun vergisiyle Ankaralara beleşe git, ona edilen küfürleri alkışla, pişkin pişkin TRT kameralarına el salla, harcırahı cebe indir, akşam da Ankaralı Yasemin'e kadeh kaldır. Yok, öyle yağma! Ama adım gibi eminim ne CHP'nin ne de başka bir muhalif partinin böyle bir çalışması yoktur. Seçmen ne yapsın, kocaman bir mahalle. İlçe kadar nüfusu var. Muhtarı tanımaz. Rastgele mührü vurur. Burada görev muhalefet partilerine aittir. Ancak onların yerel seçimden önce aklına bir tek belediye meclisine kim girecek kavgası gelir.

2. Olay: 31 Mart 2014 seçimlerinde Mansur Yavaş Ankara'yı kazanmıştı. Ancak Kılıçdaroğlu adayına sahip çıkmadı. Hatta iddia ediyorum bazı CHP'liler Melih Gökçek ile anlaştı. O gece 10 bini aşkın solcu ve ülkücü eğilimli genç YSK'nın önüne yığılmıştı. CHP yönetimi her seçim gecesi olduğu gibi o gece de ortadan kaybolunca Mansur Yavaş çaresiz gençlerden evlerine dönmelerini rica etti. İşte biz demokrasiyi o gece geride bıraktık. Oy hırsızları anladılar. "Tamam" dediler "biz her seçim bu işi böyle sandıklara çökerek çözebiliriz, bunlar da gıklarını çıkaramaz."

3. Olay: "Adam kazandı" olayı. Bu iki seviyede ele alınması gereken bir satıştır. Önce Kılıçdaroğlu'nun büyük hatası var. Referandumda ilk kez CHP üzerine düşen görevi yapmıştı ve mühürsüz oy skandalında AKP suçüstü yakalanmıştı. Bu aşamada sivil itaatsizlik ve direniş başlamalıydı. Sadece sine-i milletten bahsetmiyorum. Her alanda direniş. Kılıçdaroğlu'nun bunu yapacak gücü olduğu Adalet Yürüyüşünde ortaya çıkmıştı. Ama o kitleleri toplayıp, sonra da dağıttı. Sonra da gayrimeşru ilan ettiği referandumun ve Anayasa değişikliğinin sonuçlarını kabul ederek, sanki hiçbir şey olmamış gibi, sanki Türkiye'de demokrasi varmış gibi CB seçimlerine girdi. Muharrem İnce'ye düşen artık bunların hepsinin üstüne tüy dikmekti.

24 Haziran gecesi silahlı AKP milisleri vardı sokakta. Muhalif gençler sandıkları korumak istiyordu ama ne Muharrem Beyler ne Meral Hanımlar ne de Kemal Beyler ortalıkta yoktu. Görüyor musunuz 31 Mart 2014'ten beri ne çok şey değişmiş? Her görüşten binlerce muhalif gencin YSK kapısına yığıldığı Türkiye gitmiş daha akşam 19 olmadan kutlama ayağına havalara silah çıkan faşist milisler gelmiş. Bu muhalefet partilerinin kendi kitlelerinin satış öykülerinin sonucudur. Ve olayı Muharrem bağladı. Önce "adam kazandı" dedi, sonra seçim gecesini şaibeli bulan vatandaşlara da "şizofren."

Bu üç olaya odaklanalım. Önemli olan isimler değil. Kemal, Meral, Muharrem... Bunlar detay. Önümüzde bir seçim var. Bakalım bu sefer muhalefet partileri görevini yapabilecek mi? Aynı isimler hatalarını telafi ederse onları neden yargılayalım ki? Ama bu halk size bu şansı daha fazla tanımaz. Bunu da unutmayın. Adınız tarihe faşizme direnen muhalif liderler olarak geçsin, halkı faşizme satan basiretsizler olarak değil.

Ali ÖZSOY

CHP Yöneticilerine Açık Mektup (EDU) Ulusal Çalışma Grupları)

Sn. Kılıçdaroğlu dışında değerli CHP yöneticileri merhaba,

100 bine yaklaşan üyesi-takipçisi olan 

Eğitim - Enerji (Ekonomi) - Deprem - Ulaşım (EDU) Ulusal Çalışma Grupları adına yazıyoruz. Dolayısıyla internet ağımızda kayıtlı olan aydınlık dostlarımıza da bu yazımız iletilmiştir.

Bugün(16.01.2019) Birgün gazetesinde Sn. Nevşin Mengü'nün yazısına benzer binlerce ileti alıyoruz. Arkasında mazlum hakların kanını emen Amerikan emperyalizmin tetikçisi George SOROS'un olduğu apaçık ortadadır. Soros'un kurdurduğu TESEV'in 183 no'lu kurucu üyesi olan Kılıçdaroğlu'nun belgeleri daha önce yayınlanmıştı (Sayın Barış Yarkadaş ve diğ.). Şimdi anladınız mı ? K. K. “CHP artık 1930'ların CHP'si değil ve benzeri zehir kusmalarını” CHP yönetimindekilerin göremiyor olmasına şaşırıyoruz.1930'ların CHP'si Atatürk demektir. Sayın Özgür Özel, Veli Ağababa ve diğer devrimci aydınlar neden susuyor? Unutmayın….! Sükut ikrardan sayılır. Artık lütfen başkaldırın ve aşağıdaki önerilerimizi yaşama geçirin.

· 1994 yılında bile CHP ön-seçim ile adaylarını belirlemişken 2019 yılında CHP'de antidemokratik (faşist) bir yaklaşımla adaylar 1 kişi (K. K.) tarafından belirlendi. Figüranlar da sesini çıkarmayan CHP yönetimindekilerdir.

· Yine faşist yaklaşımla belirlenen E. İmamoğlu da "Zalimin ekmeğini yiyen kılıcını sallar" özdeyişine uymuştur. Utanmadan, sıkılmadan kalkıp sadece İstanbul'u değil tüm Türkiyeyi, tüm aydınları, devrimcileri, demokratları, eğitimi, öz varlıklarımızı vb. katleden diktatöre "sol yanımı tokatladın sağ yanımı da tokatla" demeye KAÇAK saraya gitti. Anımsa.! Patronun da gitmişti. Aydın, devrimci, yurtsever ve demokratlardan eleştiri alınca da özrü kabahatinden büyük olarak "Benim sitilim bu. Beğenmeyen beğenmesin" diyerek emperyalizmin kılıcını salladın. Bire (?) bütün bu olumsuzluklarına karşın sana oy verecek olanlar seni eleştiren devrimci, aydın, yurtsever ve demokratlardır. Hiç zaman kaybetmeden ve sana işletilen bu kaba davranışından dolayı eleştirenlerden özür dile. Unutma...! Eleştiri - özeleştiri gelişmenin mihenk taşıdır (dayanağıdır.). Sana bu davranışları yaptıranların da arkasında emperyalizm olduğunu bilenlere de saygı duy. Faşist diktatörlere değil..!

·  Sayın CHP Yönetimi lütfen Kılıçdaroğlu'nu konuşturmayın. Konuştukça batıyor. Battıkça emperyalizmin ve uşaklarının ekmeğine kaymak sürüyor. Trump'ın küstahlığını dünya biliyor. Sizin yapacağınız her tümcenizin başında Ulu Önderimiz Atatürk'ün "Yurtta barış dünyada barış" özdeyişini ve Suriye bataklığına BOP Eşbaşkanı RTE'nin soktuğunu yüksek sesle  dile getiriniz. Sağcıların kafatasçı kesiminden sana oy gelmez. Bir gün önce hepinizi kutlayarak yarın Sayın Baykal Meclis başkanı olacak deyip arkasından dinsizlerin adamına oy veremeyiz dediğinden ve binlerce benzer örnekten ders çıkarınız.

· Sayın Nevşin Mengü'nün dile getirdiği gibi İstanbul'u B. Yıldırıma bırakmak için elinden geleni yapan emperyalizmin tetikçisi Soros'un uşaklarını engelleyin. Derhal....! devrimci, aydın, demokrat yargıtay onursal başkanlarının da desteğini alarak YSK'ya, ANAYASA M.'ne, İLGİLİ SAVCILIKLARA Binali olayını şikayet ediniz. Sonucun ne çıkacağı önemli değil. Bunlar çok önemli belgeler olup ileride kullanacağız.    

· CHP diğer muhalif partilerin de desteğini alabildiği kadar alarak belgelenen seçmen kaydırma, seçmen silme ve yoktan seçmen ekleme vb. hırsızlık ve etik dışı davranışları Turgay Yıldız gibi değerli sanatçılarımıza seslendirip You Tube koyunuz. Dünyaya yayalım. Yazılı metin olarak da elektronik ortamda (bütün iletim yöntemleri kullanılarak) yine dünyaya yayalım. Ulaşılabilecek tüm basın-yayın kuruluşlarına ulaştıralım, Reklamlar verelim. Hakkari'de bir daireden 1108 ve diğerlerini listeleyip gazetelere reklam verelim. Sayın Ayşenur Aslan bile sizden daha iyi çalıştığını ve programlar yaptığını görün.

· Son fakat çok önemsiyoruz. Tüm belgeli erdemsizlik, etik dışı vb. konuları gerekçe göstererek (i) ilgili yerleşim alanının bağlı olduğu il - ilçe seçim kurullarına, (ii) İl-ilçe Cumhuriyet Savcılıklarına ve mülkiye amirlerine, (iii) Yüksek Seçim Kuruluna ve Anayasa Mahkemesine  şikayet etmeliyiz. Başvuru ve sonuç belgelerini gelecekte kullanacağımızı unutmayalım. Kaydedilmeyenler kaybedilmiş sayılır. Gerekli duyuruları yapmanız üzerine biz aydınlara, yurtseverlere ve devrimcilere düşen göreve hazırız. 

Saygılarımızla,

Eğitim - Enerji (Ekonomi) - Deprem - Ulaşım (EDU) Ulusal Çalışma Grupları adına Prof. Dr. İlyas YILMAZER

Ne valiler gördük!

Başbakan Özal Malatya da bir miting düzenliyor

Turgut Özal otobüsün üzerine çıkıp konuşacak. Protokol gereği kendisini karşılayan Malatya Valisi Naim Cömertoğlu’na direktif veriyor:
“Gel sen de çık otobüsün üzerine benimle..”,

Valinin “Efendim ben devletin valisiyim, orada bulunmam uygun kaçmaz” demesi işe yaramıyor ve Başbakanla birlikte otobüsün üzerine çıkmak zorunda kalıyor.

Otobüsün üzeri kalabalık! Meydandakiler boyu kısa olan Özal’ı aşağıdan bakınca göremiyorlar.

 Meydandan otobüse doğru “Çök, çök, çök” sesleri duyulmaya başlıyor.

Özal yanında duran Hüsnü Doğan’a “Sen çömel bakalım Hüsnü” diyor. Mikrofon elinde, bu sözleri herkes duyuyor. Yetim Hüsnü çöküyor. Birkaç kişi daha böylece çöküp çömeliyor.

Özal bu kez yanında duran Vali Naim Cömertoğlu’na sesleniyor. “Vali Bey. Sen de çök. Çömel şuraya.”

Vali Beyden gelen ve Malatya meydanına mikrofondan yankılanan ses aynen şöyle:
“Sayın Başbakanım, ben devletin valisiyim. Vali çökmez, vali çömelmez. Vali çökerse devlet çökmüş olur. İzin verirseniz ben aşağıya ineyim...”

“Valinin bu sözleri duyulunca meydandaki kalabalıktan İnanılmaz bir alkış koptu.”

Vali Beyin bu onurlu davranışı, o günlerde gazetelerde yer buluyor. Vali bir süre sonra merkeze alınıyor, sonra da emekli oluyor. 

Ne valiler gördük!

Şimdi Cumhurbaşkanından izin almadan tuvalete gitmediğini/gidemediğini bildiğimiz

Başbakan’ın ayakkabısını giydiren, vatandaşa ‘Gavat’ diyen, başbakanların seçim çalışmalarına açıktan destek veren, oy toplamak için halka beyaz eşya dağıtan...

Erzurum Kongresi Hiçbir Türlü Güdüm Kabulüne Karar Vermiş Değildi

.....
Bu sözlere bakılırsa Rauf Bey'in görüşüyle, gerek Sivas Kongresi ve gerek Erzurum Kongresi genel kurullarının görüşleri arasında bir yanlış anlama olduğu kuşku götürmez. Rauf Bey'in konuşmasında yorumlanan bu anlayışın, gerek Erzurum ve gerek Sivas kongreleri bildirilerinin yedinci maddesindeki yazılış özelliğinden doğduğu kanısına varılabilir. Gerçekten, bu maddenin yazılışında, belki güdüm isteme pek ileri giden ve sonu gelmez propagandalarıyla kamuoyunu bulandıranları susturmak ve belki bundan daha çok, onların savlarına bir karşılık olmak üzere bir çeşit özellik vardır. Maddede yazılanlar, mantık ışığında incelenince ve düşünülünce ne güdüm ve ne de Amerika'nın güdümcülüğünü isteme düşüncesini kapsamadığı anlaşılır. Bu noktayı açıkça göstermek için söz konusu maddeyi olduğu gibi hatırlatmak isterim:

"Madde 7- Ulusumuz, bu çağın ülkülerini yüce bilir; teknik, sanayi ve iktisat durumumuzu ve bize gerekli olanları iyice anlar. Bundan ötürü, devletimizin ve ulusumuzun içte ve dışta bağımsızlığı ve yurdumuzun bütünlüğü korunmak koşuluyla, altıncı maddede belirtilen sınır içinde, ulusçuluk ilkelerine saygılı ve yurdumuzu ele geçirme amacı gütmeyen herhangi devletin teknik, sanayi, iktisat yardımını sevinçle karşılarız ve bu adaletlice, insanca koşulları kapsayan bir barışın da ivedilikle gerçekleşmesi, insanlığın esenliği ve dünyanın rahatlığı adına ulusal isteklerimizin en önemlisidir."

Baylar, bu maddenin hangi noktasında güdüm düşüncesi ve güdümcünün Amerika olacağı düşüncesi vardır? Olsa olsa: "Herhangi devletin teknik, sanayi, iktisat yardımını sevinçle karşılarız." sözlerinden güdüm düşüncesine kapılanlar bulunabilir. Ama, güdümün anlamı ve özü elbette bu değildir. Her zaman ve bugün de bu açık anlama göre yapılacak yardımları sevinçle karşılamaktayız ve karşılarız. Nitekim, Ankara-Ereğli ve Keller (Bugünkü adı: Fevzipaşa) -Diyarbakır demiryollarının yapılması için bir İsveç grubunun ve Kayseri-Sivas-Turhal yollarının yapılması için de bir Belçika grubunun teknik, sanayi, iktisat yardımlarını seve seve kabul ettik ve sözgelişi Ankara kentinin ve öbür Anadolu kentlerimizin bir an önce bayındırlaştırılmasına ve bütün öteki demiryollarımızla karayollarımızın ve limanlarımızın yapımına yardım etmek isteyecek yabancı sermaye sahiplerinin yardımlarını seve seve kabul ederiz. Yeter ki yurdumuza sermaye getireceklerin, devletimizin ve ulusumuzun iç ve dış bağımsızlığını ve yurdumuzun bütünlüğünü zedeleme ereğini güden gizli düşünceleri olmasın. Bu maddede yer alan "ulusçuluk ilkelerine saygılı ve yurdumuzu ele geçirme amacı gütmeyen herhangi devlet" sözünden Amerika Devleti anlamı çıkarılmasına yer yoktur. Çünkü bu ilkelere saygılı dünya devleti yalnız Amerika da değildir. Örneğin İsveç Devleti, Belçika Devleti de bu nitelikte devletler değil midir? Bu devletlerden herhangi birinin güdümcülüğü de söz konusu olabilir mi? Bir de, eğer Amerika Devletine kapalı olarak işaret edilmek istenseydi "herhangi devletin" yerine "bir devletin" ya da hiç olmazsa sadece "devletin" sözleriyle yetinmek gerekirdi. Demek ki, maddenin açıkladığı koşullar içinde teknik, sanayi, iktisat yardımın iyiye yorulduğu bütün devletleri kapsar görüldüğü açıktır.

Baylar, bu güdüm konusundaki görüşümü -ki bundan önce yapılan ve bu dakikada yüce kurulunuzun da bilgi edinmiş bulunduğu bunca yazışma ve tartışmalarımızla tanıtlanmıştır- aylardan beri gece gündüz yanımda bulunan bir arkadaşın daha anlamamış olduğu düşünülebilir mi? Öyle ise, ya Rauf Bey'in öteden beri benimle görüş birliği yoktu; ya da görüş birliği vardı da Sivas'ta İstanbul'dan gelenlerle konuştuktan sonra düşüncesini değiştirmişti. Burasını kestirmek bence güçtür. Şimdi biraz daha Rauf Bey'i dinleyelim. Rauf Bey, sözlerine şöylece devam ediyor:

"Ateşkes Anlaşmasının yapıldığı sıralarda Almanlar barış antlaşmasını imza etmeyecek sanılırken İngiliz basını bazı gizli şeyleri açığa vurdular. Bunlardan birincisi, Almanya'nın barış antlaşmasını imza edeceği konusuydu. Bu gerçekleşti. İkincisi de Türkiye'nin paylaşılması konusuydu. Bu çok şükür, gerçekleşmedi. Buna göre: Konferansın kararı gereğince Kızılırmak'ın doğu yanı Ermenistan sayılarak Amerika koruyuculuğuna veriliyor. Belki Gürcistan'la Azerbaycan da Amerika'ya bırakılır, deniliyordu. Kızılırmak'ın batısındaki toprakların İzmir ve İstanbul dışındaki kısımları da, denize çıkış kapısı Antalya limanı olmak üzere, Türkiye oluyordu. Bu bölgenin kuzeyi, İtalyan ve Fransız; güneyi de İngiliz koruyuculuğuna ve yönetimine veriliyordu. İzmir'in işgali, İngiliz basınının açığa vurduğu şeylerin doğruluğunu ortaya koymaya başladı. Demek ki, bu tehlike karşısında ülkemiz için en tarafsız durumda bulunan Amerika'nın yardımını kabul etmek zorundayız. Ben bu kanıdayım."

Rauf Bey'in düşüncesini anlamak için bundan sonra daha uzun süren sözlerini dinlemeye bilmem gereklik kaldı mı?

Baylar, pek uzun ve tartışmalı geçen bu güdüm görüşmeleri, güdüm isteyenleri susturacak ortalama bir çözüm yolu bulunarak bitirildi. Hem de bunu öneren yine Rauf Bey oldu: "Amerika'da yıllardan beri bize karşı yapılmakta olan kötüleyici propagandaların doğurduğu düşünce akımını düzeltmek için her şeyden önce Amerika Kongresinden ülkemizi inceleyecek ve gerçeği görecek bir kurulu çağırmak." Bu öneri oybirliğiyle kabul olundu. Kongre Başkanlık Kurulunun imzalarıyla bu yolda bir mektup müsveddesi hazırlandığını hatırlıyorsam da bu mektubun gönderilip gönderilmediğini pek iyi hatırlamıyorum. Doğrusu da, bu mektuba özel bir önem vermiş değildim.

Baylar, bu arada şunu da söyleyeyim; Belge olarak başvurduğum Kongre tutanakları, Başkanlık Kurulu yazmanlığında bulunan Afyonkarahisar delegesi Şükrü ve güdümü savunan söylevlerini dinlediğimiz Hâmi Bey'ler eliyle tutulmuş ve Hâmi Bey'in yazısıyla düzgün bir deftere temize çekilmiştir.
....
Kaynak: Tarih Nutuk   2.Bölüm   Milli Kongreler ve Gelişen Olaylar 

BASIN AÇIKLAMASI “Çalışan Gazeteciler Günü”

BASIN AÇIKLAMASI

Bu gün (10 Ocak) “Çalışan Gazeteciler Günü”. Basın çalışanlarının haklarını korumak ve çalışma koşullarını iyileştirmek için düzenlenen 212 sayılı yasa, 10 Ocak 1961'de yürürlüğe girdi. Bu nedenle 10 Ocak, ülkemizde 58 yıldır Çalışan Gazeteciler Günü olarak anılıp kutlanıyor. Basın çalışanlarına bu gün; birileri tarafından armağan edilmiş değil, tam tersine direnerek elde ettikleri bir hakkın kutlandığı gündür.

Ne yazık ki Türkiye cumhuriyet tarihinde basın; özgürlüğü, bağımsızlığı konusunda hiçbir dönemde bu kadar iktidarın baskısı altında olmadı, çalışanların ekonomik ve sosyal hakları hiçbir dönemde bu günkü kadar kullanılamaz duruma düşürülmedi.

Bu gün yani 2019 Ocak ayında Türkiye cezaevlerinde 145 gazeteci, meslekleri olan gazetecilik görevlerini yerine getirmeleri nedeniyle özgürlüklerinden yoksun bırakılmış durumdadır. Binlerce basın çalışanı ise 160'tan fazla basın kuruluşunun kapatılması, iktidar ve güç odaklarının yandaşlığını kabullenmemesi nedeniyle işsiz bırakıldı. Yazılı ve görsel basın çalışanlarının tutuklanmasında ülkeler arası birinciliği elden bırakmamakta ısrarcı olan siyasal iktidar, tutuklamalarla gazetecileri susturma, dışarıda kalanları ise korku yaratarak bastırmak ve haber yapamaz hale getirmek istiyor.

Yazılı ya da görsel basın çalışanı gerçeği yazmaz, susar ve duymaz ise gerçekte sorumlu olduğu ve içinde yaşadığı topluma değil mevcut iktidara ve bir avuç güç odağına hizmet etmiş olur. Özgür, tarafsız ve bağımsız gazetecilik, gerçekleri ve doğruları açığa çıkardığı zaman anlam bulur

 Basın çalışanlarını özgürlüğü, işi, ekmeği ile tehdit eden iktidar ve güç odakları onları susturarak iktidar ve egemenliklerini kalıcı kılmak istemektedirler.

Bu gerçekte tüm toplumun susturulma çabasıdır. Çünkü yazılı ve görsel basın susarsa /susturulursa toplum susar/susturulur. .

Türkiye, Kişisel ve Siyasi Hakları Sözleşmesi'nin 19. maddesi ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin 10. maddesi uyarınca ifade özgürlüğü hakkını güvence altına almakla yükümlüdür ve bu hak her türlü bilgi ve düşünceyi araştırma, edinme ve açıklama özgürlüğünü de içerir. TC. Anayasasının 90. maddesinin son fıkrasında ''Usulüne göre yürürlüğe konulmuş milletlerarası antlaşmalar kanun hükmündedir. Bunlar hakkında Anayasaya aykırılık iddiası ile Anayasa Mahkemesine başvurulamaz.”

Bu nedenle siyasal iktidar birçok konuda olduğu gibi Basın çalışanlarının özgürlüğü konusunda da “ANAYASAYI İHLAL” suçu işlemektedir. Ve “gün gelecek, keser dönecek, sap dönecek hesap mutlaka sorulacaktır”.

Dileğimiz; bu 10 Ocak’ın çalışan gazetecilerin sorunlarının yalnız onların değil tüm toplumun ortak sorunu olduğu bilinciyle özgür, bağımsız gazeteciliğin koşullarının oluşturulması için toplumsal mücadele günü olmasıdır.

Çalışan Gazeteciler Bayramından, Çalışan Gazeteciler Gününe ve bu gün “Çalıştırılmayan Gazeteciler Günü” anlayışına gelen süreç ancak örgütlü bir mücadele ile aşılabilecektir..

Bu duygularla ‘Basın Çalışanlarının Mücadele Günü’nü kutluyoruz.

YÖNETİM KURULU ADINA:                                                Mahmut ÖZYÜREK

                                                                                        Ulusal Eğitim Derneği

                                                                                 Isparta Şube Başkanı

İSLAMCI NEDEN "İNTÎKAMCI”DIR?

Başbakan Erdoğan 2012 Şubatında AKP Gençlik Kolları Kongresi’nde şöyle diyordu; “Altını çiziyorum; modern, dindar bir gençlikten bahsediyorum. Dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin davacısı bir gençlikten bahsediyorum.”

Bu söz çok tartışıldı. Ama Erdoğan bu cümleyi boşuna değil referans aldığı kaynağa dayanarak söylemişti. Kimse bunun üzerinde durmadı ya da durmaya cesaret edemedi. Peki, nedir bu anlayışın kaynağı. Yazıyı okuyalım.

İSLAMCI NEDEN "İNTÎKAMCI”DIR?

10 Şubat 1990 günü kimi gazetelerde (örneğin Cumhuriyet'te) Hamaney'in Salman Rüşdi'ye ilişkin bir açıklaması yer aldı. Tahran Radyosu'nun yayınladığı bir habere göre Hamaney eski dini lider Humeyni'nin Rüşdi hakkında verdiği “ÖLÜM FETVASI”nın geçerli olduğunu açıklayıp yerine getirilmesini istemiştir.

Bu "İslamcı intikamı"nın nice örneklerinden biridir.

İslamcı her zaman "intikamcı" olur. Bu İslam'ın özünden Kur'an’ından "hadis"inden tarih boyunca süregelen geleneğinden kaynaklanır. Yahudilik'te olduğu gibi...

 "İntikam" bilindiği gibi "öç" anlamındadır. Öfke kin hınç ürünüdür.

"Öfke (gazap)" dolu "kin" dolu bir "Tanrı" düşünebilir misiniz? Etnoloji bize kesin olarak bildirir ki ilkellerde bu vardır. Yine araştırmalar gösterir ki bu tür "Tanrı" anlayışı ilkellerden Yahudilik kaynaklarına başta Tevrat'a yorumlarına oradan da Kur'an'a ve İslam'ın bütününe geçmiştir. Kur'an'da tam 4 kez Tanrı için "zü'ntikam" yani "intikam sahibi intikamcı" deniyor. Diyanet'in resmi çevrisinde de "öcünü alır" "öcalıcı" "öcalan" "öcalabilen" anlamları verilmiştir. (Bkz. Al-i İmran 4; Maide 95; İbrahim 47; Zümer 37)

Bir ayetin Diyanet'in resmi çevirisindeki anlamı şöyledir:

 - Sakın Allah'ın peygamberlerine verdiği sözden cayacağını sanma! Doğrusu Allah Güçlü'dür Öc alan'dır. " (İbrahim 47)

Bu ayet "peygamber"lerin de "intikam" istediklerini "Tanrı"nın buyruklara karşı gelenlerden "intikam" alacağına "söz verdiğini" ve bu "sözünden de caymayacağı"nı Tanrı'nın hem "Güçlü" hem de "Öcalıcı" olduğunu açık seçik anlatıyor.

Secde suresinin 22. ayetinde de şöyle denir:

 - Rabbinin ayetleri kendisine hatırlatılıp da onlardan yüz çeviren kimseden daha zalim var mıdır? Şüphesiz suçlulardan öç alacağız.

"Rabb"in yani "Efendi Tanrı"nın "suçlu"lardan "günahkârlardan öç alacağını bildirdiği anlatılırken "Biz kesinlikle onlardan öç alacağız ya da öcalıcılarız)" dediği iki ayette daha anlatılmakta: Zuhruf ayet 41; Duhan ayet 16.

"Tanrı"sının "öcalıcı" "peygamber"inin "öcalıcı" diye sunulduğunu görüyoruz. "Tanrı"sı "peygamber"i öyle olur da "mü'min"leri yani "inanır"ları öyle olmaz mı?

İslamcı bunun için "intikamcı"dır işte.

"Tanrı için sevmek Tanrı için kin beslemek" İslam'ın temel ilkelerinden biridir. Muhammed'in bunu dile getiren sözlerine dayanır bu.

  

Muhammed şöyle der:

 - "işlerin en üstünü Tanrı için sevmek ve Tanrı için öfkelenip kinlenmektir. " (Bkz. Ebu Davud Sünen Kitabu's-Sünnet 3 hadis no: 4599)

Bir başka kez de Muhammed'in şöyle dediği görülür:

 - "içinizden kim bir MÜNKER görürse eliyle onu değiştirsin; gücü yetmiyorsa diliyle onu değiştirsin. Buna da gücü yetmiyorsa kalbiyle kinlensin..." (Bkz. Müslim e’s-Sahih Kitabu'l-İman/78 hadis no: 49; Ebu Davud Sünen Kitabu's-Salat/248 hadis no: 1140; Tirmizi Sünen Kitabu'l-Fiten/11 hadis no: 2172. )

Buradaki "münker"in anlamı "tanınmayan benimsenmeyen şey"dir. Demek ki Muhammed her Müslümana şu görevi veriyor:

Müslüman kişi İslam Şeriatı'nca "tanınmayan benimsenmeyen bir şey" mi gördü; hemen "elini" yani "yumruğunu" kullanacak. Diyelim ki yumruğu yeterli olamadı bununla karşı çıkamadı; "diliyle" karşısına çıkacak. Kötüleyecek kınayacak aleyhte propaganda yapacak. Diyelim ki ortam buna de elverişli değil. O zaman da "kalbiyle" yönelip "kin besleyecek".

 İslamcı ortamı elverişli bulana dek "kin besler" karşısında olduğu kimseye duruma düşünceye davranışa. Ve "intikam" için zamanını kollar. Bu kendisine verilmiş bir görevdir.

İslam'ın "Tanrı"sı "intikam"ı kimi zaman "bu dünya"da kimi zaman da "öbür dünya"da yani "ahiret"te alacağını bildirir. Her ikisinde de durum korkunç olarak bildirilir. Hele "ahirette "işkence" olacağı da anlatılır "Ölüm yok sürekli işkence var.

" En sadist insanın bile kabul edemeyeceği türden bir "azap (işkence)". Bunu anlatan ayetlerle doludur Kur'an.

Demek ki İslam'ın "Tanrı"sı "intikam" alırken "işkence"siz olmuyor "intikam"ı.

İslamcı böyle bir eğitimle eğitilmekte. Yani İslamcı da "işkence"yi doğal bulur ve "intikam"ın doğal gereği sayar. Bu durumda İslamcıdan beklenebilecek tutum bu doğrultudadır. Başka bir deyişle İslamcı "Tanrı için intikam" alacağı kimseye "işkence" uyguladığı zaman "kutsal görev"ini yerine getirmekte olduğuna inanır. Karşılığında "Tanrı'dan sevap mükâfat" alacağını düşünür. Çoşkulanır bundan.

Muhammed'in "işkence"yi yasakladığını anlatan hadis de var. (Bkz. Buhari e's-Sahih Kitabu'l-Megazi/30; Ebu Davud Sünen Kita-bu'l-Cihad/120 hadis no: 2667. ) Ama yasaklandığı bildirilen şey işkencenin yalnızca bir biçimidir. "Müsle" denir bu biçime. Vücudun kimi organlarını özellikle de burnu kulakları kesmek gözleri oymak anlamında. "Yüzü dümdüz etmek".

Kaldı ki Muhammed'in kendisi de "müsle (işkence)" yaptırmıştır.

Muhammed'in Ureynelilere yaptırdığı işkence

Ukl Ureyne kabilelerinden bir kaç (7-8) kişi Medine'ye gelmişler; biraz hastalanmışlardır. Kır insanları olduğu için Medine'nin havası kendilerine yaramamıştır. Muhammed'e başvururlar. Muhammed "tedavi" için kendilerine "deve sütü" ile "deve sidiği" içirir. Sonra da "zekât develeri"nin bulunduğu yere (kırlara) gönderir. Burada da "deve sütü" ve "deve sidiği" içeceklerdir. Kırda iyileşir adamlar. Sonra develerin çobanını öldürürler; develeri de önlerine katıp götürürler.

Muhammed bunu (her nasılsa) öğrenir. Onların ardından yakalasın diye adam gönderir. Sonunda katil ve hırsızların tümü yakalanır. Ve Muhammed'in verdiği ceza:

Muhammed yakalananların ellerini ayaklarını kestirir; gözlerini oydurur ve Harre denen (son derece sıcak) yere attırır. Adamlar sızlanırlar su isterler. Su verilmez. Adamlar taşlan kemirirler. Ve sonunda ölürler. (Buhari'nin 7 yerde ve 9 yoldan aktarıp yazdığı bu hadis için bkz. Buhari e's-Sahih Kitabu'z-Zekat/68; Tecrid h. no: 172; Müslim e's-Sahih Kitabu'l-Kesame/9-14 h. no: 1671; Ebu Davud Sünen Ki-tabu'l-Hudud/3 hadis no: 4369. )

Muhammed'in uygulattığı bu korkunç işkence Maide suresinin 33. ayetine dayandırılır. (Bkz. Aynı kaynaklar) Bu ayetin Diyanetin resmi çevirisindeki anlamı şöyledir:

"Allah ve peygamberleriyle savaşanların ve yeryüzünde bozgunculuğa uğraşanların cezası: Öldürülmek veya asılmak yahut çapraz olarak el ve ayaklarını kesilmesi ya da yerlerinde sürülmektir. Bu onlara dünyada rezilliktir onlara ahirette büyük azap vardır. "

"İşkence"yi Muhammed yaptırmış olunca İslamcı kişi "insanlık dışı" bulmaz kuşkusuz. "Haklı" bulur. Bugünkü İslamcıların üreyip yetişmelerinde en başta rol oynayanlardan Babanzade Ahmed Naim (1872-1934. Bkz. İsmail Kara Türkiye'de İslamcılık Düşüncesi İstanbul 1987 1/273-308) de olayı haklı buluyor savunuyor olay nedeniyle şöyle diyor:

- “Biz Müslümanlarca Peygamberin yaptığı şey ne olursa olsun; doğrudur. Tanrı hoşnutluğuna da uygundur..." (Bkz. Diyanet yayınlarından Sahih-i Buhari Muhtasarı Tecridi Sarih Tercemesi 173. hadisin açıklaması. )

Kısacası: Birşeyin "insanlık dışı" olması İslamcının umurunda değildir. Elverir ki "İslam dışı" olmasın. “İntikam”la "Tanrı için işkence etme"ye de böyle bakar İslamcı.

Turan Dursun Din Bu Sayfa 245-249

BOP’un temeli olan Sykes-Picot anlaşması yeniden gündemde

   

Wall Street Journal gazetesine göre ABD'li heyetin 08.01.2019 günü yapacağı Ankara ziyaretinde masaya Sykes-Picot Anlaşması benzeri bir harita serilecek

Peki nedir bu Sykes-Picot anlaşması

1916 Sykes-Picot Antlaşması I. Dünya Savaşı sırasında, 29 Nisan 1916'da Kut'ül Ammare Kuşatması sonrasında İngiliz kuvvetlerinin Osmanlı 6. Ordusu karşısında bozguna uğramasından 17 gün sonra 16 Mayıs 1916 tarihinde İngiltere ve Fransa arasında yapılan ve Türkiye'nin Orta Doğu topraklarının paylaşılmasını öngören gizli antlaşmadır.

1915'te Arabistan Yarımadası'nı ele geçiren İngiltere, Türkiyeye karşı ayaklanan Mekke'li Şerif Hüseyin'i destekleyerek Irak ve Filistin toprakları üzerinde kendisine bağımlı bir Arap devleti kuracaktı. Mekke Şerifi Hüseyin ile Mısır'daki İngiliz Yüksek Komutanı Mc. Mahon arasında böyle bir antlaşma gizli olarak imzalanmıştır. Fransa böyle bir plana karşı çıkıp İngiltere'ye baskı yaparak yeni bir antlaşma yapılmasını istedi. Rusya'nın onayı ile imzalanan bu antlaşmanın içeriği aşağıda verilmiştir.

Not 1- O dönemde İngiltere’nin yerine bu gün ABD geçmiştir.

Not 2 - Yine bu gün Fransa ve İngiltere’nin görevini ise AB üstlenmiştir

Not 3 – Anlaşmada “Arap devleti”, “Arap devletleri konfederasyonu”nun yerine bu gün “Kürt devleti”, “Kürt devletleri konfederasyonu” kavramları geçmiştir.

 Not 4 - Anlaşmayı; İngiltere’nin Ortadoğu uzmanı Sir Mark Sykes ve Fransız diplomat Francois Georges Picot hazırlamışlar ve müzakereye açmışlardır. Bu nedenle anlaşma Sykes-Picot anlaşması olarak bilinir ve anılır.

Not 5 - Anlaşmada ilk dikkati çeken, Ortadoğu haritasına baktığımızda gördüğümüz mezhep bölgelerine göre“cetvelle çizilen düz çizgiler”dir. 

Sykes-Picot’un düz çizgileri, 20. yüzyılın ilk yarısında İngiltere ve Fransa’ya aralarındaki anlaşmazlığın çözümünde yardımcı oldu. Lakin Arap’ıyla, Kürt’üyle, Türk’üyle bölge halkları yüz yıldan fazla bir süredir çizilen bu sınırların ağır ve kanlı bedelini ödemektedirler.

Not 6 - 1917 Sosyalist devriminden sonra Rusya antlaşmadan çekilmiş ve Lenin gizli olan bu anlaşmayı dünya kamuoyuna açıklamıştır.

Sykes-Picot Antlaşmasının Maddeleri

1. Rusya'ya, Trabzon, Erzurum, Van ve Bitlis ile Güneydoğu Anadolu'nun bir kısmı,

2. Fransa'ya, Doğu Akdeniz bölgesi, Adana, Antep, Urfa, Diyarbakır, Musul ile Suriye kıyıları,

3. İngiltere'ye Hayfa ve Akka limanları, Bağdat ile Basra ve Güney Mezopotamya verilecektir.

4. Fransa ile İngiltere'nin elde ettiği topraklarda Arap devletleri konfederasyonu veya Fransız ve İngiliz denetiminde tek bir Arap devleti kurulacak,

5. İskenderun serbest liman olacak,

6. Filistin'de, kutsal yerleşim yeri olması nedeniyle bir uluslararası yönetim kurulacaktır.

Tarihi iyi bilmeyen geleceğe yön veremez derler ya... Biz ki sadece 100 yıllık Osmanlı arşivlerini okuyup anlayamıyoruz.

Burada yeri gelmişken, arşivlerin büyük bir kısmının içimizdeki gafiller tarafından tahrip edildiğini tarihe bir kez daha not düşelim. Böyle olunca, bugün karşımıza çıkartılan 'Büyük Kürt Devleti projesi'nin nasıl sonuçlanacağını hangi bilgiyle nasıl öngöreceğiz ki?

Zamanında Osmanlı Arapları ikna edememişti, bakalım Türkiye Kürtleri ikna edebilecek mi...