OSMANLI, NASIL SIFIRI TÜKETTİ?

Yerli ve yabancı tarihçiler, Osmanlı Devleti’nin kuruluş tarihini 1299–1300 olarak verirler.

Burada bir sorun yok.

Ancak, Osmanlı Devleti’nin yıkılış tarihi ile ilgili farklı görüşler bulunmaktadır.

İşte, bu görüşler ve önerilen yıkılış tarihleri:

Osmanlı, 30 Ekim 1918 tarihinde İngilizlerle yapılan Mondros Silah Bırakışması Antlaşması ile yıkılmıştır. Çünkü bu antlaşmayla, Osmanlı ordusu teslim olmuş, silah bırakmış, ordu dağıtılmıştır.

1 Kasım 1922 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi (TBMM), çıkardığı bir yasa ile padişahlığı, yani saltanatı kaldırmıştır. Bu karar, Osmanlı Devleti’nin yıkılmış olduğunun ilanıdır.

17 Kasım 1922 tarihinde, son Osmanlı Padişahı Vahdettin, bir İngiliz savaş gemisiyle İstanbul’dan kaçtı. Padişah’ın tahtını tacını bırakıp bir düşman gemisiyle kaçtığı tarih, Osmanlı Devleti’nin yıkıldığı tarihtir.

24 Temmuz 1923 tarihinde Lozan’da imzalanan antlaşmayla, Türk devletinin varlığı uluslararası kabul gördü. Bu tarihten sonra ortada bir Osmanlı devleti kalmamıştı.

29 Ekim 1923 Cumhuriyet ilan edildi. Bu tarih, Osmanlı devletinin tarihe gömüldüğü tarihtir.

3 Mart 1924 tarihinde TBMM çıkardığı bir yasayla halifeliği kaldırdı ve Osmanlı hanedanının bireylerini yurt dışına çıkardı. Osmanlı Hanedanı’ndan hiç kimsenin Türkiye’de kalmadığı tarih, Osmanlı’nın yıkılıp gittiğinin son göstergesidir.

Değerli Dostlar,

Osmanlı’nın yıkılışının, yukarıdaki tarihlerden çok önce gerçekleşmiş olduğu görüşündeyim.

Şimdi, size bunu açıklayacağım.

16 Ağustos 1838 tarihinde, Osmanlı ile İngilizler arasında, tarihe Balta Limanı Antlaşması olarak geçen bir ticaret antlaşması imzalandı. Bu antlaşma ile Osmanlı Devleti’nin çöküş dönemi başladı. Çünkü bu antlaşma ile Osmanlı, İngilizlere görülmemiş ticari haklar, kolaylıklar tanıdılar. İngiliz mallarına vergi duvarlarını indirdiler. Sonunda Türkiye’nin iç pazarı Batı’nın eline geçti. Dış ticaret dengesi bozuldu.

Bu antlaşma imzalandığında ATATÜRK HENÜZ DOĞMAMIŞTI.

(Bu konuyu tüm belge ve ayrıntılarıyla “Gaflet Dalalet Hıyanet” adlı kitabımda yazmıştım.)

Osmanlı İmparatorluğu tarihinde ilk kez 1854 yılında bir yabancı devletten borç aldı. İngilizlerden aldığı 200 bin Sterlin uzun vadeli borçla Osmanlı, dış borç batağına adım atıyordu. Girdiği borç batağı giderek büyüyecek, 1854–1875 sürecinde aldığı dış borçların tamamı 239 milyon lirayı bulacaktı.

Osmanlı dış borç batağına adım attığında ATATÜRK HENÜZ DOĞMAMIŞTI.

Osmanlı, aldığı dış borçların taksitlerini ödeyemez duruma geldi.

Değil borç taksitlerini, faizlerini bile ödeyemiyordu! Alacaklı devletler bastırıyor, paralarını istiyorlardı. Ve tarihte görülmemiş bir olay yaşandı. Osmanlı İmparatorluğu 6 Ekim 1875 günü, iflas ettiğini gazete ilanlarıyla duyurup alacaklı yabancı devletlere bildirdi! Osmanlı İmparatorluğu SIFIRI TÜKETMİŞTİ!

Tüccarların, şirketlerin iflas ettikleri bilinmekteydi. Ancak bir imparatorluğun tıpkı akılsız, bilgisiz, deneyimsiz, tedbirsiz bir tüccar gibi iflas bayrağını açtığı görülmemişti!

Peki, Osmanlı’nın aldığı milyonlarca liralık dış borç paraları nerelere gitmişti? Osmanlı, aldığı dış borçla hiçbir yatırım yapmamıştı! Ne fabrika kurmuş ne de tarımı geliştirecek, üretimi artıracak projelere para yatırmıştı.

Osmanlı, yabancı devletlerden aldığı borç parayla saraylar, külliyeler, camiler yaptırmıştı.

Osmanlı padişahları, yabancılardan alınan borç parayla, Haremlerindeki seks köleleriyle ve oğlanlarla gece gündüz yatıp kalkmış, şarap içip günlerini gün etmişlerdi.

Hazinesinde para kalmayan, gırtlağına kadar dış borca batıp sonra da İFLAS ETTİĞİNİ ilan eden bir devlet ayakta kalabilir miydi?

İşte bu nedenle, 6 Ekim 1875 tarihi, Anlı Şanlı Osmanlı’nın gerçekten yıkıldığı tarihtir!

Osmanlı Devleti, günümüzden tam 140 yıl önce, 6 Ekim 1875 tarihinde yıkılmıştır!

Osmanlı’nın sıfırı tüketerek yıkıldığı 6 Ekim 1875 tarihinde, ATATÜRK HENÜZ DOĞMAMIŞTI!

20 Aralık 1881 tarihinde Osmanlı Devleti, “Muharrem Kararnamesi” adıyla bir kararname imzalandı. Bu kararname ile Düyun-i Umumiye İdaresi kuruldu. Düyun-i Umumiye İdaresi demek, Genel Borçlar İdaresi demektir.

Dış borçlarını ödeyemeyince İFLAS EDEN, yani sıfırı tüketen Osmanlı’nın alacaklıları İstanbul’a geldi, bugünkü İstanbul Erkek Lisesi’nin binasına yerleşti. Osmanlı devletinin gelirlerinin bir bölümü bu yabancı idarenin emrine verildi. Osmanlı topraklarında, Türkiye’de; tuz, balık avı, tütün, alkol ve damga pulu vergilerini yabancılar toplamaya başladı.

Topraklarında yabancıların vergi topladığı bir devlete, gerçekten devlet diyebilir misiniz? Sıfırı tüketerek yıkılan Osmanlı’nın toprakları adım adım yabancıların eline geçmekteydi.

Düyun-i Umumiye İdaresi kurulduğunda ATATÜRK HENÜZ YENİ DOĞMUŞTU!

24 Temmuz 1923 tarihinde imzalanan Lozan Antlaşması ile genç Türk Devleti, Osmanlı’nın borçlarını da yüklendi!

Kamu Maliyesi Uzmanı Dr. Mahfi Eğilmez’in 2013 yılında yapmış olduğu hesaplamaya göre, Osmanlı’dan genç Türk devletine kalan borç yaklaşık 500 MİLYAR DOLAR.

Osmanlı’dan Türklere, 500 MİLYAR DOLAR BORÇ miras kalmıştı!

Ataürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti Devleti, 500 MİLYAR DOLAR Osmanlı borcunu ödedi.

Değerli Dostlar,

Asılsız bilgilerle özellikle gençlerimizi aldatıp kandırmak isteyen Osmanlı yanlıları, Anlı Şanı Osmanlı’yı yıkanın Mustafa Kemal Atatürk olduğu yalanını sürekli söyleyip dururlar.

İşte bu nedenle, yukarıda somut tarihi bilgiler sunarken, büyük harflerle, Atatürk’ün o tarihlerde henüz doğmamış olduğunu vurguladım.

Bundan tam 140 yıl önce Osmanlı İmparatorluğu iflas ettiğini yani, sıfırı tükettiğini ilan ettiğinde, ATATÜRK HENÜZ DOĞMAMIŞTI.

6 Ekim 1875 tarihinde Osmanlı Padişahlığı fiilen yıkıldığında, ATATÜRK HENÜZ DOĞMAMIŞTI!

Yılmaz Dikbaş

6 Ekim 2015, Salı

dikbas@kalinka.com.tr

0532 233 31 52

'Yılana sarılan' sistem?

Denize düşen, yılana sarılırmış.

Ya krize düşen sermaye ne yapar?

En azından önceki zamanlarda yılan gözüyle baktığı siyasetlere ve siyasetçilere, yani “sistemi tamamen ve bire kadar imha edeceğini bağırmayan solun içinden bazılarına”, bir başka deyişle “ılımlı yılanlara” sarılmaya hazırlanır. Sol, sermayenin yılanıdır, doğru. Ama bu ılımlı yılanların sermayeye panzehir işlevi görebildiğini, devrimci bir solun, yani acil sosyalist iktidar çağrısı yapan (“Hemen, şimdi sosyalizm!”) bir solun da yılanı oldukları söylenemez mi?

İşi fazla karıştırmayalım. Kriz, sermayenin façasını bozuyor ve façası bozulan bu sınıf olmadık ittifaklar üzerinden feraha çıkma hesapları yapıyor diye, dengemizi tümüyle yitirmek zorunda değiliz. Erken sevindiriklerin ne hal aldığını Ufuk Uras-Çipras çizgisine bakarak gördük. Daha da gösterirler.

Mesele şu: Bir dünya sistemi olan reel sosyalizm içinden çökertilip dünya iyice ateşe sardıktan sonra, böyle bir yılan benzetmesini, radikal sloganlarla üst üste emekçi yığınları vuran ve sermayeye neoliberal cennet olanağı sağlayan “sol”a bakarak açıkça dile getirme hakkımız var. Doğrudur. Solun dostluğunu kazanmaya çalışan ve kapitalizmi hemen şimdi ve sosyalizm doğrultusunda aşmayı düşünmeyen siyasal oluşumlarda, ki genellikle çok kolay sol olarak nitelenirler, böyle bir yılanlar ordusu yattığını kabul etmek zorundayız. Sermayenin sarılacağı yılanlar bunlar. Biraz da “bizim yılanlarımız”. Halkı çok kolay aldatabiliyorlar. Sahte hekimler gibidirler. 

İşin şakası kalmadı. Batı Avrupa ve hegemonu Almanya bile zangır zangır titriyor son mülteci kuşatmalarıyla. Dünya kapitalizmi, özellikle de Avrupa emperyalizmi ağır bir krizden geçiyor. Bunun biteceği falan yok; zaten adamlar açık açık söylüyorlar. O nedenle oligarklar krize uygun bir ortam yaratmaya çalışıyorlar. Krizi engelleyemezseniz, sisteminizin temel felsefesini (“sermaye ve kâr rejimi”) tehlikeye düşürmeyecek bir çevre ve halk tipi, yeni bir muhalefet de yaratmak zorunda kalırsınız. Bu da kaplanla yatağa girebilecek insanlardan oluşan bir siyaset sınıfı gerektiriyor. Halkı kolayca aldatabilecek, sol sloganlarla önemli seçim başarıları kazanabilecek, oyaladığı halkı bu sloganlarla sermayenin hizmetine sokabilecek yeni sınıf bu: James Petras’ın Çipras’ı aşağılamak için ve haklı olarak kullandığı tabirle “başbakanlık oynayan ama aslında tecavüzcü çetenin hizmetinde olan” bir korkunç tipolojiye karşılık geliyor. Bunlar yeni solcular... Tamam...

Tamam ve biz, azgelişmişlerde neler olduğunu, olabileceğini, solun nasıl kullanılabileceğini Atina’ya bakarak birkaç ayda gördük, çözdük. Çipras mükemmel bir örnekti. Acı olan, James Petras gibi “sol demokratların”, artık ne demekse, bugün yazdıkları değildir. Acı olan, vaktiyle Çipras’ı yere göğe koyamayan, Türkiye’de ise HDP gibi neredeyse Syriza ve Çipras’ın bile gerisindeki siyasi hareketleri, partileri kayıtsız şartsız destekleyen sitelerin, siyasetlerin şimdi bu tür eleştiri/küfür yazılarına yer vermeye başlamasıdır. Birilerinin utanması gerekir, ama kimin? Syriza ve HDP’nin kayıtsız şartsız destekçileri ne yapmalı?

Sermayenin sarıldığı yılanlar olmak bu kadar mı kolay ve revaçta?

Neyse...

Sorumuz, kenarda olanlar hakkında değil, merkezde olanlar ve olabilecekler hakkında: Paris, Berlin, Roma ne yapacak? İspanya’da Syriza ve Çipras’tan daha bayağı bir Podemos’un geliştiğini rahatça söyleyebiliriz. Paris’te François Hollande hemen ıskartaya çıktı, bayağılığı/barbarlığı konusunda kendi yakınları arasında bile tartışma yok. Tony Blair ile Gerhard Schröder arası bir  karikatürdür Paris’teki ceset. Berlin’de ise Gerhard Schröder’in gerçek mirasçısı bir adam, Sigmar Gabriel, başbakan yardımcılığı yapıyor. Soru şu: Alışılmış sol hızla tasfiye oldu. Acaba gerçek solun önü mü açılıyor?

Daha somut söylemiş olalım: Blair, Schröder, Hollande, Papandreu gibi “alışılmış sol muhalefet” çökünce, acaba onların yerini o partilerin içinden veya dışından çıkan gerçek muhalifler, gerçek solcular mı alacak? Öyle mi?

Eğer bu siyasi birimler işgal altındaysa, bizdeki CHP’nin başına çöreklenmiş siyasi mafyayı hiç aratmayacak çeteler Avrupa’nın çeşitli başkentlerinde görev başındaysalar, hatta hükümet ediyorlarsa, bunlara muhalif olanlar, mesela Fransa ve Almanya’daki “Sol Parti” oluşumları, gerçekten “ehven-i şer” midir? En son Londra’da Jeremy Corbyn vakası yaşadık. Labour’un başına geçen Corbyn acaba Paris’teki “sosyalist“ Hollande ve Berlin’deki sosyal demokrat Sigmar Gabriel’den farklı bir profil verebilecek mi? Ya da Almanya’daki Sol Parti denilen ve geçmişteki reel sosyalist deneyime olduğu kadar, içindeki Türkiyeliler üzerinden bizdeki cumhuriyetçi geleneğin de düşmanı olduğunu saklamayan bir siyasal oluşum mu solun bayrağı olmayı hak ediyor?

Kuşkulu olmaya hakkımız var.

Çipras’ta işimiz kolaydı, çünkü o ülkede devrimci geçmişi ve şimdiki zamanı bilinen bir komünist oluşum vardı. Syriza’nın ne mal olduğunu bağırdılar, bizdeki “takipçilere” anlatamadık. Şimdi “haklıymışız” olduk.

Corbyn ve türüne tepki gösterme hakkımız bakidir. Gorbi gibi reel sosyalizmin içinden ve sosyalist hayallerle başa geçip ülkesini ortadan kaldıranları gördükten sonra, bu kadar yıkım ve deneyimden sonra, her ağzı laf yapana sermayenin yılanı rolünü uygun görmemiz abartı sayılmasın. Yine de bazı kapılarımız belli koşullar altında açıktır. Chavez’in komünistlerle kurduğu ilişkiyi andıran bir çabayı görmezden kim gelecektir ki? Ama Labour’dan kızıl bir kopuş çıkmayacaktır ve bu son gelişme, Avrupa’daki derin krizi açığa çıkarmaktan başka bir anlam taşımıyor.

Corbyn’in farklı yanları olduğunu kabul edelim, doğrudur da, ama göreve geldiği andan itibaren o geçmişini -her anlamda- kusmayacak mı? Bunun bir garantisi olabilir mi? Asıl önemlisi, komünistler, mesela Londra’daki akıllı komünistler ne diyor? Berlin’deki akıllı komünistlerin bu ülkedeki Oskar Lafontaine ve Sahra Wagenknecht damgalı bir Sol Parti’ye sıcak baktığını biliyoruz, ama o partide bu iki ismin etkisinin sınırlı olduğunu ve işçi sınıfına iktidar talep edenlerin bu partiye yoğun eleştirilerini de biliyoruz. Araya mesafe koymaktan vazgeçmemeleri gerektiğini de keza... 

Neyse...

Savaşlar bir yana... Hafta sonunda on binlerce yeni mültecinin baskınına uğrayan Münih inler ve Berlin’in bu yıl 1 milyon sınırını zorlayacağı anlaşılan mülteci akını karşısında nutku tutulurken, yaşlı kıtada Müslüman düşmanlığı artar, Hamburg ve Frankfurt’ta ilk Kürt-Türk sokak çatışmaları göze çarparken... Sistem teklerken... Ne oluyor?

Bizim dikkatimiz ve itirazımız şurada: Sistem tıkanırken yeni sol yılanlar gerekiyor. Bu yılanların bizim mi yoksa sermayenin yılanı mı olacağı konusunda bir belirsizlik var. Önlemimizi almak zorundayız. Bir mesafe koymak zorundayız. Sonra bakarız. Elbette bakarız.

Her sınıfın yılanı kendine... Her sınıfın yalanı kendine...

Osman Çutsay

14/09/2015 Pazartesi

AKP'nin sosyal narkozu

Seçim yaklaşırken AKP'nin ünlü "istikrar" sözcüğü yine sahaya indi. Zaten başka ne var ki, istikrar ve inşaat dışında! Ne hazindir ki, SOMA'da yüzlerce insanın ölümü, paramızın dünyanın geri ülkeleri arasında en yüksek oranda erimesi, komşu ülkeler eleştirilirken ülkemizde bir yörenin tüm dünyaya kapatılarak, ölülerin gömülmesine, hastaneye ulaşılmasına vs gibi en zaruri gereksinimlerin karşılanmasına dahi izin verilmeden galiz küfürlerle ateş altında tutulması dahi bu sihirli sözcüğün geçersiz kılınmasını gerektiği kadar sağlayamadı. Bunun da ötesinde, açılım aldatmacasının ne olduğunun anlaşılması da AKP'nin gerçek yüzünü tam olarak ortaya koyamadı.

Gazete ve çalışanlara yönelik saldırılar faşizm gerçeğinin göstergesidir. Gazeteye ve çalışanlara saldırı ulusal açıdan kınanacak ve utanılacak bir olaydır. Ama bu olay ve olay sonrasında farklı siyasilerin mesajları ve sessizlikleri çok değerli göstergelerdir. Olay ne denli hazin ise, ortaya koyduğu göstergeler de o denli değerlidir. Olayın kendisi ve sonrasındaki gelişmeler nasıl bir faşist dönemde olduğumuzun çok net göstergesi olmasıdır kavranması gereken gerçeklik. Ataletten sıyrılıp, faşizmin nasıl bir dokusal süreç olduğunu, hangi ortamda yükseldiğini çok ciddi olarak düşünmek durumundayız. Yoksulluk sınırı ile yapılan araştırmalar toplumun bir kesiminin çaresizliğini ortaya koyarken, diğer yandan lüks AVM'ler ve lüks evlerde, gençlerin altında son model arabalarla sürdürülen yaşamları konu alan DİZİ'lerin "sipariş üzerine yapıldığı"(!) ve izlendiği, siyasi liderlerden reyting almaz ise yayından kaldırıldığı(!) bir toplumun sağlıklı olduğu düşünülemez. Biz zamanlar gençlerimizin teknoloji üretemeyeceği, ancak ara eleman olmak için çaba sarf etmeleri gerektiği incisini ortaya atabilen bakanlara nazire olarak, geçen günlerde bir başkası da bir üniversitede ODTÜ ya da Boğaziçi'ne özenmemeleri gerektiği incisini ortaya atmış. Bir ülkenin sanatına ve eğitimine böylesi saldırı yapılabilmesi bilinçli bir politika olamaz. Bu durum salt cehaletle de açıklanamaz. Eğer bu tür davranışlar politika ise, hangi çevreden ve ne fiyata ihale edilmiş olduğu konusunda halkımızın çok bilinçli olması gerekir. 

Tüm bunlar yaşanırken, sadaka kültürünün yükseltilmesi ve toplumu gerileştirici özgürleştirme çabaları içinde çıkarcı-sömürücü dinciliğin ve tevekkül kültürünün yaygınlaştırılması ve tüm bunların üzerine "istikrar" cilasının çekilmesi seçimlere giderken düşünülmesi gereken konulardır.   

Büyük sermayenin karşısında Anadolu kaplanları çıkartılıyor, ezilenlerin önü açılıyor vs söylemleri, aslında ana nedenleri perdeleyerek Türkiye'yi dünya hakimlerine sunma politikasıdır. Dünyasal emperyal güçler çevresel ekonomileri küreselleşme ve finanslaşma süreçleri ile ekonomik narkoz altında sömürmektedir. Bu politikalara hizmet eden her çevre ekonomi yöneticisi ülkesine değil, dünya emperyalizmine hizmet etmekte, doğal olarak bunun mükafatını da almaktadır. Bu hizmetin iç ekonomideki sıkıntıları ise ekonomik alanda sadaka kültürü, politik alanda ise faşizmle aşılmaya çalışılmaktadır. İşin ilginci şudur ki, faşizme dayalı baskı ve geçici istikrar, sömürücülerin ekonominin en ince damarlarına girmesini sağlarken, toplumda "ölüm rahatlığı" oluşturmaktadır. İşte, AKP'nin halkın kulağını sağır edercesine fısıldadığı "istikrar" ın anlamı ve işlevi budur. Bu sürecin önümüzdeki fevkalade yaşamsal seçimde bir şekilde durdurulması düşünülebilir. Ne var ki, acaba, bu da bir aldatmaca olabilir mi! Eğer kapitalist sistem içinde yol alınıyorsa, suçu sistemde mi, yoksa aktörde mi görmek gerekir! Suçu hangisinde görürsek, daha doğrusu, görmek için aldatılırsak, değiştirme irade ve gücümüzü ona yöneltiriz. Umuyorum, emperyalizmin ve onun yavrusu iç faşizminin yoğun etkisini üstümüzden atar ve insanca yaşama yolundaki kapitalizm engelini yıkabiliriz!

İzzettin Önder

05/10/2015 Pazartesi

Tayyip ve adamlarından ihanet itirafı

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın bir televizyon programında, çözüm süreci ile ilgili olarak “Bunlar (PKK) çözüm sürecini silah stoklama süreci olarak değerlendirdi. Çok ciddi bir silah stoklaması yaptılar.” sözleri, daha önce Başbakan ve bazı Bakanların bu konuda yaptıkları açıklamaları gündeme getirdi. Bu birinci ağızdan ihanet itirafı ilk değildi ama.

7 Haziran seçimlerinden sonra başbakan, bakanlar ve hükümetten bazı milletvekillerinin çözüm süreci ile ilgili olarak itirafları şöyle:

Başbakan Davutoğlu: “PKK silah bırakmadı, çekilmedi. Geçen sene 30 Eylül’de bile bize verilen sözler yerine getirilmediği halde demokratikleşmeden hız kesmedik. Neydi bize verilen söz? Mayıs ayında silahlarını bırakıp çekileceklerdi. Silahlarını bırakmadılar, çekilmediler.”

Eski Başbakan Yardımcısı Bülent

Arınç: “Her şeyden haberimiz vardı, çözülecek diye ümitle bekledik. Onlar bunu yeniden güçlenmek, silahlanmak, serhildan için fırsat kollamak, devrimci halk ayaklanması için uygun ortamı bulmak amacıyla sinsi bir biçimde kullandılar. Ama onlar bu süreci tamamen ileriye bir hazırlık olarak düşündüler.”

AKP Genel Başkan Yardımcısı Yasin Aktay: “Devlet 2.5 yıldır operasyon yapmıyor. Devletin operasyon yapmadığı dönemde örgüt her tarafa yığınak yapıyor, her tarafa terör estiriyor, insanları kaçırıyor, yeri geliyor adam öldürüyor.”

Cumhurbaşkanı Başdanışmanı Burhan Kuzu:

“PKK dağdan şehre indi, hükümet göz yumdu. Çözüm Süreci konusunda son bir iki yıllık gelinen nokta eşkıya dağdan şehre indi. Ve Çözüm Süreci adına da hükümet olarak aman diye alttan alındı. Benim kanaatim bu. Ve buradan da zılgıt yedi hükümet.”

Bir de son olarak havuz tetikçisi ve kimilerine göre MİT’çi

Cem Küçük denen gazeteci açıkladı geçenlerde: “Cumhurbaşkanımız 2 gün önce bu ekranlarda iki yıl boyunca çözüm süreci başladığından beri bu şehir yapılanması ve diğer PKK’nın silah mühimmatı yaptığını asfaltların altına mayınlı tuzak kurduğunu söyledi. Ama o zaman iyi niyetten dostluk barış kardeşlik oluyor diye bunlar bir miktar görülmedi oksa yani bunlar devletin bilgisi dâhilindeydi.”

Artık en yetkili ağızlardan itiraflar da geldiğine göre iş artık bir tane cesur, vicdanlı savcıya bakar.

Aktroller bu aralar idam sehpası kuruyorlar. Bizce de kurulsun. Vatana ihanet eden her kimse, cezasını bulsun.

 Okan İşbecer