Tayip Erdoğan’ın sahip olduğu serveti yazamıyoruz; dava açıp ceza verdirtiyor! Ama Rüstem’i yazalım

Dikkat ettiniz mi; yolsuzluğun hacmi büyüdükçe camilerin kapasitesi, ‘ihtişamı’ da büyüyor. Dinin, din gibi yaşandığı, Hakk için ibadet edildiği dönemlerde, inananlar bir araya gelir, bir dernek kurulur, konu-komşu, esnaf-tüccar ziyaret edilir, imece usulü ve biraz da yerel yönetim katkısıyla, mahallenin veya köyün uygun bir bölgesine o ibadethane yapılırdı.

Rızalıkla ve elbette helal paralarla yapılırlardı…

Az buçuk da olsa ‘laiklik’ denilen kavrama uygun davranılırdı. Ahlaki olmaya, rızalık almaya dikkat edilirdi. Helallerine haram karıştırılmasını istemezdi yurttaşlar.

 Ezan çok güzel okunur, ses cihazı kullanılmaz kulaklara işkence edilmez, “illallah” dedirtmezdi. Henüz, ‘büyük İslam uleması’ Hayrettin Karaca; “yolsuzluk yapana hırsız demenin büyük bir günah olduğuna” dair fetva vermemişti. Henüz din, ahlakı dışlamamıştı ve henüz yolsuzluk yapılan ülkeler kategorisinde en diplere inmemiştik…

Din dersi saati, matematikle eşitlenmemiş, dinciler eğitime egemen olmamış, “dindar-kindar gençlik” tasarımı uygulanmaya konmamıştı. 

***

Dinin, siyasetin emrine girdiği dönemden buyana, önce “kayıp trilyonlar ve Deniz Feneri yolsuzluğuyla” maruf Refah Partisinin, sonrasında AKP’nin iktidar olmasıyla bu usulümüz, “helal ve haram” kavramlarımız, ahlakımız ve dindarlık kıstasları değişti.

Hazinemiz ve büyük kent merkezlerimiz, Din-i İslam adına yağmalanmaya başlandı.

“Şatafatlı”, yağmacı, İslamcı siyaset erbabı, kamunun nefes aldığı yeşil alanlara, ormanlara, parklara, otoparklara tebelleş oldular. Kentlerin en merkezi meydanlarına “bakın biz sahiden dindarız, büyük camiler yapıyoruz” dercesine ve gözümüze sokarcasına devasa camiler inşa ettiler…

HIRSIZLIĞIN ZEKÂTIYMIŞ GİBİ!

Meydanlar, çağdaş kentlerin en değerli prestij alanlarıdır oysa. Evrenseldir… Salt bir inanç mensubiyetinin değil, bütün yurttaşların ve gezginlerin yararlandığı alanlardır. Kentin-ülkenin tarihi ve medeniyeti hakkında fikir veren meydanlar, o kentte yaşamış ve yaşayan kültürlerin aynasıdır. Yanlış anlaşılmasın; “cami olmasın, ezan okunmasın” diyen yoktur.

Demem şu ki;

Her başımız sıkıştığında kapılarına dayandığımız ve hayran kaldığımız o “gavur” kentlerinin sanat ve estetik kokan meydanları var ya, onu kast ediyorum. Sanata, estetiğe, temizliğe ve prestijli meydanlara sahip olmak, banklarında bir fincan kahve içmek, iki satır kitap okumak, kentin tadına varmak bizim de hakkımız diyorum… Meydanlarımızı kent magandalarından, hazinemizi hırsızlardan korumaktan, dindarlıktan önce insan olmaktan söz ediyorum…

Kim istiyor bu “VİP” camileri?

Dindarlar mı, ibadet edecek yer bulamayanlar mı, Ankaralı mı, İstanbullu mu?

Hayır! Ankara’yı parsel parsel satanlar, Türkiye’yi büyük büyük pazarlayanlar, deveyi hamutuyla yutanlar, sıfırlayamayanlar, “Bakara-makara ha ha ha” diyenler, dört bakanlar, “biz çalmadık, duble yol yaptık” diyenler, ihale kapanlar, havuzcular, sülükler…

İstanbul Taksim Meydanını da gözlerine kestirmişlerdi hani…

Olmadı; Gezi Parkı protestolarında “yeter artık” diyerek ayağa kalkan toplumun insani refleksinden korkan ‘muktedire’ bağlı polisler, yedi gencimize taammüden şiddet uygulayarak, kurşunlayarak öldürdüler!

‘İki muktedir’ işbirliği yaparak, Atatürk’ün Ankara Orman Çiftliğindeki arazisine el koydu. Önce haramın ve kaçakçılığın sembolü haline gelen bin odalı bir saray, daha sonra da karşısına bir ‘VİP Camii’ inşa ettiler.

Ankara Ulus’ta, nefes aldığımız tek meydan olan Opera Meydanına da el koydular. Çevrede onlarca cemaatsiz cami varken, o meydana el koyarak inanılmaz büyüklükte bir cami daha yaptılar…

İstanbul Çamlıca Tepesini işgal edip, ağacını-fidanını keserek, yeşilini kurutarak, çevrede oturanların nüfusu on bin kişi bile değilken, kırk bin kişi kapasiteli Türkiye’nin en büyük camisini yaptılar… Ülkenin imkânlarına, milletin önceliklerine bakmadılar. Dinin değil, kibrin, haramın, doyumsuzluğun ve şımarıklığın abideleri gibiydiler...

***

Cumhuriyet döneminin en büyük yolsuzlukları ve en büyük camileri bu dönemde, Osmanlı'nın en büyük yolsuzlukları ve en büyük camileri de Muhteşem Süleyman-Damat Rüstem döneminde yapıldı. Ancaaak, ilginç “tesadüfe” bakın ki, hem Başbakan Erdoğan’ın, hem de Başbakan Rüstem’in dönemleri, hırsızlığın, yolsuzluğun tavan yaptığı dönemlerdi…

TARİH TEKERRÜR EDERMİŞ!  

Sultan Ahmet Camiinden (Ayasofya Kilisesi) sonraki en büyük cami olan Süleymaniye Camisinin yapıldığı dönemin sadrazamı (1544-6 Ekim 1553 ve 29 Eylül 1555- 10 Temmuz 1561 tarihleri arasında) Damat Rüstem’dir.  

Rüstem, Süleymaniye Camisinin yapılmasındaki büyük katkısından başka biri Tekirdağ'da, diğeri İstanbul Eminönü’nde olmak üzere iki muhteşem cami daha yaptırdı.

Sultan Süleyman’ın damadı Rüstem (1500-1561), bütün atama, kabul, ziyaretçi, imar, yol, liman, ticaret ve her türlü imparatorluk işini rüşvete bağlamıştı… Devletteki her işlemin bir resmi narhı, bir de rüşvet cetveli vardı… Narh devlete, rüşvet Rüstem’in kasalarına giderdi.

Devlet, Rüstem’in umurunda bile değildi. O sadece alacağı rüşveti düşünür, memleket işlerini ve bürokrasiyi alacağı rüşvete göre tasarımlardı. Devşirilmiş, Müslüman olmuş, Enderun mektebinde okumuş, Al-i Osman’a sadrazam olmuştu…

Rüşvete itiraz eden bürokrat sürgün, isyan edenler “öteki” ilan edilirdi. Adalet isteyenlere; “zındık, mülhit, Kızılbaş, Rafızî” gibi sıfatlar verilerek “defter edilir”, Gezi Parkı protestolarında olduğu gibi “defterleri dürülerek” ya idam veya boğularak ırmaklara atılırdı!  

***

Tayip Erdoğan’ın sahip olduğu serveti yazamıyoruz; dava açıp ceza verdirtiyor!

Ama Rüstem’i yazalım;

Rüstem öldüğünde; 11 milyon akçe para, 1.700 köle, 2.900 at, 1.160 deve, 1.100 altın üsküf, 500 altın eyer, 130 çift altın üzengi, 1.000 çiftlik ve daha … gibi akıl almaz bir servet bıraktı.  

Tarih; Rüstem’i Osmanlının en büyük rüşvetçi başbakanı, en alçak hırsızı, en “dindar” (!) devlet adamı olarak kaydediyor…

Peki, sizi?

Tarih sizi nasıl kaydedecek?

***

Özetle; ülkenin kaynakları çok da ölçüsüz biçimde din işlerine, rüşvete ve “duble yol” dedikleri üstyapı yatırımlarına gidiyor. Bilim, teknoloji, sanat, estetik, temizliğe dair hiçbir gayret, çalışma, teşvik yok… Ülkeyi yöneten kaba-saba, bağırıp-çağıran adamların bu alanlarda bilgileri, birikimleri de yok…

Ne var?

Her yanı din, mezhep ve rüşvet kokan bir ülke…

Birbirinden nefret eden, mutsuz insanlar, çarpık planlanmış pislik içindeki kentler, gasp edilmiş meydanlar, kokmuş kasabalar, lağımları dışarıya akan insanı nefessiz bırakan mahalleler, köyler, dereler… Sonu gelmeyen ölümler, bitip-tükenmeyen cenazeler…

Nasıl olacak, birbirimizi olduğumuz gibi kabul edip, gıptayla baktığımız toplumların insani-ahlaki seviyelerine ulaşabilecek miyiz?

Bu leş yiyicilere daha ne kadar tahammül edeceğiz?

Murtaza Demir

Odatv.com
 http://odatv.com/o-zaman-rustemi-yazalim-1910151200.html

Yeni CHP bu seçimi kesin kazanır!

AKP basiretsiz politikaları ile Türkiye’yi inim inim inletti! Türkiye’de hukuk ve adaletin kırıntısı bile kalmadı. Uzun süre ülkeyi Cemaat ile birlikte yönetti. Devletin bazı organlarını bu ABD güdümlü Hizmet (!) hareketine teslim etti... Süreci mimarı özetledi: “Ne istediniz de vermedik!”

AKP’NİN SIFIRLARLA DOLU KARNESİ

Kendi ordusuna savaş açan ilk iktidar olarak dünya tarihine girdi. PKK teröristi saygın bir tanık, Genelkurmay Başkanı terörist oldu! Arkasına ABD, AB ve Hizmet’i (Şimdi FETÖ oldu!) alarak sahte davalarla TSK’ın en nitelikli kadrolarını tasfiye etti. Askeri ve sivil cezaevleri muvazzaf ve emekli askerlerle doldu taştı! TSK hiçbir savaşta veremeyeceği kadar kayıp verdi...

Açılım adı verilen bir ihanet süreci başlatarak Güneydoğu’da devletin kökünü kazıdı. KCK, bir devlet gibi o bölgemizi denetimi altına aldı. Mahkemeler bile kurdu! Süreci yine mimarı olağanüstü bir yetkinlikle özetledi: “Adamlar açılım sürecinde silah depolamışlar!” Bu ifadenin arkasında yatan tehlikeyi görünce, çark manevrasına başladı: “Kamu görevlileri gelişmeleri süzememişler!”

Dış politika tamamen iflas etti. Hiçbir ulusal dava savunulmadı! Aksine emperyalist ülkelerin dümen suyuna girildi. Ege’de, Kıbrıs’ta, Doğu Akdeniz’de ve her yerde tam bir bozgun yaşandı. AKP, aslında siyasi olarak tükendi, bitti... Adım atacak mecali kalmamıştı... Koltuk değnekleri bile yetmiyordu... Düşmek üzereydi!

AKP NASIL AYAKTA KALABİLDİ?

Peki, ne oldu da AKP yıkılmadı. CHP’nin siyasetin Hint fakiri olduğunu AKP çok iyi anlamıştı! Kurnazca bir plan yaptı... Safraları CHP üzerine boşaltacaktı! Böylece kendi geçmişinin sorumluluğunu CHP’ye yükleyecek ve düşüş birlikte olacaktı.

AKP imaj manevrasına cemaati atarak başladı. TSK’ya kumpası birlikte kurmuşlardı. Kamuoyunu iknada zorlanıyordu. Erdoğan Harp Akademilerinde, “kandırıldım!” dedi. Bu konuda toplumsal bir öfke patlaması vardı. Kolayca atılacak bir safra değildi!

Ancak inanılmaz bir şey oldu! Periskop ufku kadar görüşü olan CHP beklenmedik şekilde Cemaati sahiplendi! Kısa dönemli küçük taktik kazançlar uğruna muazzam bir stratejik derinlik kaybedildi. Atılan bu cam simidi AKP’yi rahatlattı!

Ülkedeki en büyük sorun olan adaletin hesabını artık CHP soramazdı! Çünkü Cemaati kucaklıyordu... Böylece CHP hukuk ve adalet konusundaki bütün inandırıcılığını kaybetti... AKP yakıp yıktığı bu alanda kendisi ile CHP’yi eşitlemiş oldu!

PKK’nın küstahlığı milletin ruhunda büyük yaralar açmıştı. Açılım sürecine tepki giderek büyüyordu. AKP’nin belki de en zayıf olduğu alandı! Bu işe gönülsüz olarak ABD dayattığı için girmişti. AKP sallanıyordu. Biraz silkelense yıkılacaktı...

CHP, kendisine altın tepsi içinde sunulan bu fırsatı da elinin tersiyle itti! “Açılımın daniskasını biz yaparız ve sorunu ancak biz çözeriz!” dedi. Böylece AKP rahatladı! Ve hatta karşısında böylesine güçlü bir safdiller ordusu görünce, keskin bir milliyetçi dil kullanmaya başladı: “Vatan, millet, bayrak, şehadet, asarız, keseriz, kim tutar bizi!”

Gezi olaylarında Türk Milleti AKP’ye karşı keskin bir bıçak gibi bilenmişti! Cumhuriyet tarihinin tanık olmadığı protesto gösterileri yapıldı... AKP’nin karizması çizildi! CHP, anlaşılmaz şekilde Abdullah Gül’ün peşinde dolaşmaya başladı. O büyük halk hareketinin liderliğini üstlenemedi! Zor günlerin partisi olmadığı ama idare-i maslahatın ustası olduğu anlaşılmıştı...

YENİ CHP’NİN SİYASET FUKARALIĞI

AKP, TSK’ın son 24 Temmuz Kuzey Irak operasyonu ile perdeyi kapadı... Yıllarca halvet olduğu PKK’yı CHP’nin kucağına bırakıverdi! Koskoca CHP’yi HDP’nin yan kuruluşu durumuna düşürdü. CHP’li mebuslar Öcalan posterli mitinglerin müptelası oldu! Oslo’da PKK ile vals yapan, Habur rezaletini yaratan AKP ama kucağında HDP (PKK) ile halka poz veren yeni CHP! Ne diyelim, Türkiye’de bunun adına “reel siyaset” diyorlar...

CHP, bir elinde cımbız (HDP/PKK), bir elinde ayna (Cemaat) ile piyasa yaparken, AKP onu kolundan tuttuğu gibi masasına oturttu. Milliyetçi oyların peşine düşen AKP’nin CHP ile evlilik gibi bir derdi yoktu! Afra tafrasından geçilmeyen CHP’yi kamuoyu önünde, “AKP’ye yalvarır” bir konuma düşürmek istiyordu. Böylece seçmeninin gözünde de CHP’yi bitirecekti! “CHP can atıyor ama biz istemiyoruz!” mesajı güçlü bir şekilde verildi!

YENİ CHP’NİN SON SEÇİM STRATEJİSİ

Sayın Kılıçdaroğlu muhteşem (!) bir seçim stratejisi ile 1 Kasım yarışının startını verdi: “Anayasayı değiştireceğiz! Eşit vatandaşlık getireceğiz!Kürt sorununu biz çözeceğiz! Bu iş güvenlik politikaları ile olmaz!Parlamento’da Uzlaşma Komisyonu içinde, Parlamento dışında akil adamlar ile oturup konuşmalıyız!”

Daha önce televizyonda canlı olarak yaptığı yüksek derinlikli (!) strateji yorumunda, “PKK’nın silah bırakmayacağını, çünkü IŞİD ile savaştığını!” söylemişti... Şöyle nasıl olur? Murat Karayılan ile Cemil Bayık keleş ile masaya gelir... Karşılarına oturan barış güvercinleri Murat Özçelik ile Şafak Pavey ellerindeki birer buket laleyi muhataplarına sunarlar! İşte size çözümün kralı! Daha iyisi Şam’da kayısı!

Naçizane bir katkı daha vereyim... Çorbada tuzumuz olsun! Mesela bizim akil artist Kadir İnanır ve gönüllü akil başkan Aziz Kocaoğlu ile onların akil adamı Martti Ahtisaari, “gelip bizimle de görüşsünler” diyen Cemil Bayık’ı da aralarına alıp konuşurlar... Barış mesajına gölge düşmemesi için basına poz verirken Bayık’ın keleşi masanın altına saklanır! Çözümün CHP etiketli mimarı Sezgin Tanrıkulu hakem olur! O da konuşur... Benim aklım bu kadarına eriyor! Artık, “çözüm mü olur, çözülme mi” o kadarını kestiremiyorum!

Ve yeni CHP’den dramatik final: “Suriye’de taraf tutmayacağız! Hem Esat’la hem de muhalefet ile ilişkimizi sürdüreceğiz!” “Bu ne demek!” derseniz, ben şöyle anlıyorum: “Hem Galatasaray’ı hem de Fenerbahçe’yi tutacağız!”

Siz ne düşünüyorsunuz bilmiyorum ama bence yeni CHP bu seçimi kesin kazanır!

Soner Polat